Pierwsze wzmianki o pobycie ojców Jezuitów w Przegorzałach na tzw. „wielkich wakacjach” pochodzą z 5 maja 1881 r. „Już od dawna odczuwał się brak willi dla naszego kolegium, odbywaliśmy wtedy wycieczkę na Srebrną Górę (Bielany), co nie było łatwe z powodu zbyt wielkiej odległości. Tej trudności zaradzono wynajmując dom we wsi podmiejskiej (Przegorzały) w odległości jednej godziny drogi od miasta i do naszego użytku przystosowując, różnymi niezbędnymi i użytecznymi sprzętami wyposażając. 5 przeto maja wzięliśmy szczęśliwie w używanie nową willę”.
W roku 1888 Jezuici z kolegium krakowskiego kupili posiadłość w Przegorzałach, a w roku 1890 podjęto decyzję rozbudowy willi i zarazem budowy pierwszej kaplicy. Prace te powierzono budowniczemu Stanisławowi Krzyżanowskiemu. W okresie od 1888 do 1950 r. posiadłość oo. Jezuitów w Przegorzałach przechodziła różne koleje losu. Jezuici zamieszkiwali w willi tylko czasowo w tzw. „wielkie wakacje” i podczas rekolekcji. Parokrotnie w ciągu roku Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy urządzało w willi dni wypoczynku dla swoich pracowników, tak świeckich jak i duchownych oraz spotkania pisarzy i profesorów. W okresie wojny (1940-1941) posiadłość jezuicka przeznaczona była dla straży przybocznej (warty) gubernatora dr. Otto Wachtera, później mieszkali w niej podobno mechanicy i robotnicy z wodociągów.
W okresie budowy zamku w Przegorzałach (duży budynek obok willi Szyszko-Bohusza) w willi jezuickiej zamieszkiwali junacy ze Służby Budowlanej tzw. Baudienst. Do końca wojny pomieszczenia zajmowali oficerowie niemieccy. Po wojnie o pomieszczenia upomniała się Samopomoc Chłopska w Przegorzałach, która pismem z dnia 5 lutego 1949 r. wystąpiła o zajęcie willi na przedszkole, bibliotekę i świetlicę.
Wiosną 1949 r. z inicjatywy mieszkańców Przegorzał na werandzie odprawiać zaczęto nabożeństwa majowe: „Ustawiono więc na werandzie prowizoryczny ołtarz z figurą NMP Niepokalanego Poczęcia. Mieszkańcy ozdobili ołtarz kwiatami i przez cały maj rozbrzmiewały wieczorami wezwania litanii loretańskiej i pieśni maryjne… W pierwszych dniach czerwca urządzono prowizoryczną kaplicę w narożnym pokoju z trzema oknami na werandę tak, że z werandy można było widzieć ołtarz i brać udział w nabożeństwie… Odnowiono też na poddaszu dwa pokoje dla księdza i brata. Od czerwca 1949 r. zaczęto w niedziele i święta oraz pierwsze piątki odprawiać Msze św… Jeden z ojców dojeżdżał przeważnie z bratem Stanisławem z kolegium z Krakowa”.
W roku 1949 ks. Kanonik Władysław Długosz – proboszcz parafii Najświętszego Salwatora na Zwierzyńcu zaproponował utworzenie ekspozytury parafialnej w Przegorzałach. Mieszkańcy Przegorzał byli notowani w księgach Urzędu Parafialnego Najświętszego Salwatora już od 1531 roku. W okresie od VIII – X 1949 r. rozpoczęto budowę drugiej kaplicy (rozbudowa już istniejącej), której projektantem i wykonawcą był Władysław Stupnicki. 16 kwietnia 1950 roku erygowano parafię na Przegorzałach.
więcej patrz Historia parafii
